Colored Purple Down Under

Nasa newspaper na naman si Anthony ngayon. Kada linggo, lumalabas ang kanyang mukha, ang kanyang katawan, sa lifestyle sections ng iba't ibang newspapers at magazines.

Last week was for this brand of jeans. Now, for this underwear. Ang hindi ko maintindihan bakit halos pareho ang konsepto ng dalawang pinakahulings ads--kahubaran.

My man is a star. He believes that he is. Those who surround him always make him believe that he is. In silence, I detest it.

But how can I not agree?

Lahat sila, they seem to adore that face. Love that body. Minsan ang sarap isiping marami ang--ewan ko kung maaari bang gamitin ang term na 'naloloka'-- kay Anthony.

Iba pala ang pakiramdaman kapag ang taong 'tinitilian' ng marami ay katabi mo noong isang gabi sa pagtulog.

Ang mukhang nasa newspaper ngayon ay siya ring mukha na nakasubsob sa pagitan ng iyong mga hita bago sumikat ang araw.

Ang katawang nakabalandra sa rampa last month sa Hong Kong ay tagaktak ang pawis habang nakayakap sayo at nag-aalimpuyo.

Memoryado ko na bawat detalye ng kabuoan ng katawan ni Anthony. Mag-lilimang taon na kaming kasal at walang bahagi ng kanyang katawan ang hindi ko pa nasusukat.

Pero alam ko sa aking puso, maraming nakatagong bahagi ng kabuoan ni Anthony na hindi ko pa alam. Kung marahil alam ko man ito, hindi ko pa ito naiintidihan o kaya ay sinusubukang intindihin.

Iba ito sa pagtanggap. Iba ito sa pagkakaroon ng kahandaang tumanggap.

Kahapon, habang palabas ng bahay si Anthony, nakita ko ang nagbabadyang galit ng langit. Habang palayo ang kanyang itim na kotse ay nagsimula namag bumuhos ang ulan. Wala nang pag-ambon na naganap.

But something was really wrong. Habang unti-unti akong nababasa ng ulan, hindi ko ito naramdaman.